O/οι τρόπος/οι που εκπαιδεύεται κάποια/ος, οδηγεί περίπου στο πως θα δράσει ή θα αντιδράσει στην πραγματική μάχη.
Γράφω περίπου, γιατί στις περισσότερες (σχεδόν στο σύνολο) περιπτώσεις εκπαίδευσης πολιτών, απουσιάζει η ψυχολογική ταύτιση με το περιστατικό.
Ο βαθμός άγχους, έντασης, πίεσης, ορμής και φυσικά σφοδρότητας, με τους “κλασικούς” τρόπους εκπαίδευσης, είναι σχεδόν αδύνατο να προσομοιωθεί.
Ωστόσο, αυτό το άρθρο, έχει ως στόχο να τονίσει τις αρχές και τους σκοπούς (ξεχασμένα για πολλούς) των πολεμικών τεχνών και να επισημάνει κάποια σημεία για
να βοηθήσουν Εκπαιδευτές και ασκούμενους, στην πληρέστερη προσέγγισή τους.
1. Εκπαίδευση χωρίς επαφή. Μπορεί να είναι μια ασφαλής και επικερδής πολιτική, που συμπεριλαμβάνει μεγάλο αριθμό μελών σε μια σχολή, πλην όμως δεν είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος εκπαίδευσης, όταν το ζητούμενο, ή ένας από τους κύριους σκοπούς, είναι η αυτοάμυνα
Η εξάσκηση με επαφή, αποτελεί μια θαυμάσια φυσική αλλά και ψυχολογική προετοιμασία.
2. Υπερβολική χρήση προστατευτικών. Μολονότι είναι χρέος του κάθε Εκπαιδευτή, πρωτίστως να παρέχει ασφάλεια στους μαθητές του, και η χρήση προστατευτικών είναι ένας από τους πλέον ενδεδειγμένους τρόπους γι’ αυτό, ένα επίσης σημαντικό καθήκον του αποτελεί και ο σεβασμός στην επιλογή τους αλλά και στις ανάγκες τους.
Όταν ο στόχος είναι η αυτοάμυνα, οφείλουν να τους εκπαιδεύουν με μεθόδους που θα τους το εξασφαλίσουν έγκυρα και έγκαιρα.
Μικρότερη και λιγότερη χρήση προστατευτικού εξοπλισμού, οδηγεί γρηγορότερα και πιο σίγουρα, σε αυτό το αποτέλεσμα.
3. Προτροπή στην Τελετουργία. Αυτή η κακώς εννοούμενη αποδοχή πως στις πολεμικές τέχνες, γίνονται όλα με καθορισμένη τάξη και με αυστηρά προσδιορισμένη διαδικασία, εκτός από σπατάλη χρόνου, είναι και απομάκρυνση από την πραγματικότητα.
Σε πολλές σχολές, πριν, (αλλά και στο τέλος), από την εκτέλεση μιας τεχνικής, υπάρχει χαιρετισμός, και στους μαθητές εδραιώνεται η νοοτροπία, να προηγείται η στάση μάχης ή ετοιμότητας.
Δυστυχώς, ο μαθητής μόνο ακούει πως στον δρόμο δεν υπάρχει δίκαιη μεταχείριση, πως απουσιάζει ο σεβασμός, πως δεν υπάρχουν κανόνες και όλα επιτρέπονται…
Και ενώ ως ρητορεία, είναι σωστή και αποτυπώνει την πραγματικότητα, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο στην εκπαίδευση του. Λαμβάνει είδος εξάσκησης, που τον μαθαίνει να κινείται εντός των ορίων ασφάλειας.
4. Stop Fighting. Σε πολλές περιπτώσεις, ο μαθητής εκπαιδεύεται με αθλητική νοοτροπία. Είτε σταματά την επίθεση σε ένα “νικηφόρο” χτύπημα (με φαινόμενα μάλιστα, το να γυρίζει την πλάτη για να επιστρέψει στην αρχική του θέση) , είτε συγκρατεί την πίεσή του ως επιτιθέμενος.
Με επίσης μια λανθάνουσα στάση αβρότητας, διακόπτει την μάχη, όταν ένα χτύπημα ξεφεύγει ελαφρώς από τον έλεγχο.
Τέτοια εξάσκηση, αφενός εξοβελίζει τον μαθητή από τον ρεαλισμό, αφετέρου δεν του επιτρέπει να κάνει κτήμα του την ροή, (που είναι απολύτως απαραίτητη) και την φυσική προσαρμοστικότητα σε κάθε μεταβολή της μάχης.
5. Μεγάλη έμφαση στην ακολουθία και διακοπή στη σειρά. Σε αρκετές πολεμικές τέχνες, υπάρχουν ασκήσεις για εκμάθηση και βελτίωση της ροής και της ευαισθησίας, πλην όμως, αυτό το πολύ σημαντικό μέρος της εκπαίδευσης, μπορεί να λειτουργήσει αρνητικά, αναφέρομαι στα στάδια των ημί προχωρημένων – προχωρημένων, όταν υπάρχει παύση στο χάσιμο της ακολουθίας ή όταν κάποιος διακόψει τη σειρά της άσκησης.
6. Κλίση στην θεαματικότητα. Αρκετοί παρασύρονται από εντυπωσιακές τεχνικές ή θεαματικούς τρόπους τεχνικής καταλληλότητας, που ναι μεν, αναδεικνύει μια ικανότητα, απομακρύνει όμως από την ουσία στην πραγματική μάχη.
7. Επιστροφή του όπλου. Δυστυχώς είναι πολύ διαδεδομένο το φαινόμενο, ο αμυνόμενος να εκτελεί μια τεχνική ενάντια σε μια επίθεση με μαχαίρι, μια απειλή με πυροβόλο όπλο, μια εφόρμηση με ραβδί κ.ο.κ, και μετά τον αφοπλισμό, να παραδίδει το όπλο στα χέρια του επιτιθέμενου.
Αυτός ο τρόπος εξάσκησης, δεν αποτελεί μόνο την απόλυτη εγκατάλειψη του ρεαλισμού, αλλά στην ουσία εκπαιδεύει τον αμυνόμενο πως θα γίνει το θύμα ξανά.
8. Ένας εναντίον ενός. Αυτού του είδους εκπαίδευση είναι επίσης μια συνηθισμένη πρακτική εξάσκησης, στις σχολές πολεμικών τεχνών. Ο μαθητής εκπαιδεύεται με λογική ότι δεν υπάρχουν στο επεισόδιο πιθανόν άλλοι επιτιθέμενοι ή εν δυνάμει κίνδυνοι.
Και ενώ οι εκπαιδευτές ακολουθούν μια ποικιλία εκπαίδευσης, κατάλληλη για την αύξηση της αντοχής, τη βελτίωση της μυικής δομής κλπ, απουσιάζουν και άλλες χρήσιμες πρακτικές , όπως για παράδειγμα η ανάπτυξη της περιφερειακής όρασης ή η απόκτηση της αντίληψης του χώρου
9. Αερόβια προπόνηση και νοοτροπία άθλησης. Οι σχολές πολεμικών τεχνών, σχεδόν στην πλειονότητά τους, επενδύουν τον μεγαλύτερο χρόνο του μαθήματος στην αερόβια προπόνηση κυρίως για την βελτίωση της καρδιαγγειακής ικανότητας.
Aναερόβια δουλεύουν συνήθως με αντιστάσεις, ή με ασκήσεις που παράγουν στους μυς γαλακτικό οξύ και όχι με βάση τον αγαλακτικό μηχανισμό παραγωγής μυικής ενέργειας, όπου είναι και το συνηθέστερο που συμβαίνει στη μάχη.
Επίσης σχεδόν καθολικά, ακολουθούν την διαδικασία του λεγόμενου “ζεστάματος”. (Θεωρώ πως έχει υπερνικήσει ο ρόλος του προπονητή, αυτόν του Εκπαιδευτή)
Ζέσταμα, σημαίνει προετοιμασία για εκγύμναση. Σε μια αληθινή συμπλοκή, η λέξη και η έννοια της προετοιμασίας είναι παντελώς άγνωστη.
Ο αμυνόμενος καλείται να αντιδράσει χωρίς να έχουν προηγηθεί μαλακές διατάσεις που βοηθούν τους μυς να αποκτήσουν ευλυγισία.
Ο νευρομυικός συντονισμός είναι εντελώς απροετοίμαστος. Η ικανότητα των μυών να χρησιμοποιήσουν οξυγόνο είναι μειωμένη. Η θερμοκρασία του σώματος επίσης.
Δεν θα αναφερθώ στο μειονέκτημα για την αυτοάμυνα, της συγκεκριμένης ένδυσης, (πόσο μάλλον της παραδοσιακής στολής) γιατί είναι ένα ευαίσθητο και ποικιλόμορφο κομμάτι που χρειάζεται πολύς χώρος για να αναπτυχθεί.
10. “Προπονήσου σκληρά”. Επίσης πάρα πολλές σχολές επενδύουν σε αυτό το motto, για πολλές δε, αποτελεί την ναυαρχίδα τους. Είναι γεγονός πως οι περισσότεροι μαθητές είναι ευχαριστημένοι μετά από μια κουραστική προπόνηση, και φυσικά κανείς δεν αμφισβητεί τα οφέλη της έντασης στην εκγύμναση.
Η καταβολή του μέγιστου των ψυχικών και σωματικών δυνάμεων, είναι ένα εξαιρετικό τεστ για τον ασκούμενο, ώστε να συνειδητοποιήσει πόσο το θέλει, και το ζητούμενο πολλών δασκάλων.
Ωστόσο, πιστεύω στο motto που λέει. Προπονήσου κατάλληλα. Θεωρώ πως ο μεγάλος όγκος προπόνησης, δεν είναι ωφέλιμος ούτε καν για τον αθλητή που έχει υψηλούς στόχους πρωταθλητισμού.
Πιστεύω στην εκπαίδευση που παράγει, μέγιστο αποτέλεσμα στον σύντομο χρόνο, και επιπλέον πρέπει να κατανοηθεί πως το δικαίωμα στην αυτοάμυνα, το έχουν όλες και όλοι.
Και οι παχύσαρκοι, και οι πολύ αδύνατοι, και οι αδύναμοι, και οι καπνιστές, και οι αγύμναστοι…
Οι σχολές πολεμικών τεχνών, δεν πρέπει να έχουν ως πρότυπο την φιλοσοφία Γυμναστηρίου ή αθλητικού προπονητηρίου. Πρέπει να είναι επικεντρωμένες και αφοσιωμένες (στα ανάλογα μαθήματα) στις αρχές που προάγουν οι πολεμικές τέχνες
